Agorafobia

Aktualizacja: 14 czerwca 2024

Agorafobia jest zaburzeniem psychicznym z grupy zaburzeń lękowych, manifestującym się silnym lękiem przed otwartymi przestrzeniami, nowymi i nieznanymi miejscami oraz tłumem ludzi. Wbrew pozorom zmaga się z tym wiele osób w różnych grupach wiekowych. Fobia ta znacznie obniża jakość życia codziennego, warto zatem jak najszybciej skonsultować się z psychoterapeutą lub psychiatrą.

Na czym polega agorafobia?

Agorafobia to przede wszystkim bardzo silny, nieuzasadniony lęk przed otwartą przestrzenią, ale również przez:

• przebywaniem w zatłoczonych miejscach;
• podróżowaniem środkami komunikacji miejskiej;
• przebywaniem w zamkniętym obiekcie, takim jak teatr czy kościół.

Osoba zmagająca się z tą fobią ma trudność z szybkim i sprawnym wydostaniem się z zamkniętych pomieszczeń (np. zatłoczonego autobusu, przegapiając tym samym swój przystanek) lub jej zachowanie może być na tyle nietypowe, że zostaje zauważone przez innych (np. nagłe wyjście z kościoła w trakcie trwania uroczystości). Agorafobia obejmuje również nieuzasadniony, silny lęk przed oddalaniem się samemu od własnego domu czy mieszkania. Przeważnie wiąże się to z obawą, że w razie złego samopoczucia nikt nie udzieli takiej osobie pomocy.

Agorafobia – objawy

Agorafobii towarzyszy wiele objawów i dolegliwości charakterystycznych dla stanu obawy i lęku (i tym samym pojawiających się również w przebiegu wszelkich innych fobii społecznych). Są to głównie:

• kołatanie serca;
• nadmierna potliwość ciała;
• duszność i ucisk w klatce piersiowej;
• drżenie rąk, a niekiedy nawet całego ciała;
• uczucie suchości w ustach;
• ucisk w gardle;
• bóle głowy;
• bóle prekordialne, czyli zlokalizowane w okolicach mięśnia sercowego;
• nudności;
• zawroty głowy.

Agorafobia dotyczy nawet kilku procent populacji na całym świecie, jest więc realnym problemem. Powyższe objawy mogą pojawić się zarówno w momencie rzeczywistego wystąpienia sytuacji wywołującej lęk (np. znalezienia się w zatłoczonym metrze), jak i na samą myśl o niej, gdy istnieje ryzyko wystąpienia takiej sytuacji.

Występowanie agorafobii sprawia, że człowiek zaczyna się izolować, unika miejsc publicznych, nie doświadcza nowych sytuacji i ogranicza poznawanie świata. Zagrożenie izolacją sprzyja pojawieniu się objawów depresji. Pojawia się poczucie winy i wstydu, jak również poczucie niezrozumienia i ostracyzmu ze strony otoczenia. Konsekwencją tego jest nadmierne wycofanie się z życia oraz spadek pewności siebie i samooceny.

Agorafobia – przyczyny

Fobie to grupa zaburzeń psychicznych, których przyczyny nie zostały w pełni poznane mimo licznych badań i obserwacji. Mózg i emocje człowieka są tak skomplikowane i indywidualne, że trudno jest je oceniać. Możliwe czynniki ryzyka agorafobii obejmują predyspozycje genetyczne, traumatyczne doświadczenia przebyte w przeszłości (np. zgubienie się w komunikacji miejskiej w wieku dziecięcym lub atak przestępców w banku) oraz nieprawidłowe funkcjonowanie niektórych obszarów w mózgu.

Agorafobia – leczenie

Leczeniem agorafobii zajmuje się psychoterapeuta lub psychiatra, w zależności od tego, na jakim stopniu zaawansowania znajduje się fobia, jak reaguje na nią pacjent, a także czy współistnieją inne zaburzenia psychiczne. Leczenie może trwać od kilku miesięcy nawet przez wiele lat – każdy przypadek jest indywidualny, nie sposób więc jednoznacznie określić rokowań pacjenta i najskuteczniejszych metod terapeutycznych. W pierwszej kolejności praktykuje się terapię poznawczo-behawioralną, którą następnie można modyfikować w zależności od uzyskanych rezultatów.

Omega 3 – czysty roślinny olej z Pachnotki zwyczajnej
Omega 3 to naturalny produkt zawierający w swoim składzie czysty, roślinny olej, z pełniącymi istotną rolę w odżywianiu człowieka kwasami tłuszczowymi Omega 3. Stanowi wsparcie dla mózgu i odpowiada za jego prawidłową pracę. Dodatkowo wspiera odporność
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Stern R., Fobie – jak walczyć ze strachem, lękiem i psychicznymi zahamowaniami, Wydawnictwo REBIS, Poznań 2001.
2. Nitka-Siemińska A., Zaburzenia lękowe – charakterystyka i zasady leczenia, Forum Medycyny Rodzinnej 2014, vol 8, no 1, 37-43.