Rumień pierścieniowy

Rumień pierścieniowy (inaczej: rumień obrączkowaty odśrodkowy, łac. erythema annulare centrifugum) to charakterystyczna zmiana skórna, której przyczyny wciąż pozostają niewyjaśnione. Z wyglądu może przypominać pokrzywkę, która jednak nie ustępuje. Przy zaobserwowaniu tego problemu warto jak najszybciej skonsultować się z lekarzem podstawowej opieki zdrowotnej, który w razie konieczności skieruje pacjenta do wybranego specjalisty.

Rumień pierścieniowy – przyczyny

Przyczyny pojawiania się rumienia pierścieniowego nie zostały w pełni poznane, choć wiadomo, że wiąże się on z nadmierną reakcją układu immunologicznego, czego przejawem jest rozszerzenie naczyń krwionośnych, wzrost ich przepuszczalności i miejscowe uwalnianie różnych związków chemicznych, w tym prozapalnych. Rumień pierścieniowy bardzo często obserwuje się przy:

• infekcjach wirusowych i infekcjach bakteryjnych;
• chorobach nowotworowych;
• przyjmowaniu niektórych leków (salicylany, chlorochina, penicylina) jako działanie niepożądane;
• alergiach, zwłaszcza alergiach pokarmowych i alergiach kontaktowych;
• chorobach autoimmunologicznych;
• fotodermatozach.

Rumień o charakterze pierścienia bardzo często bywa też pierwszą oznaką boreliozy. Jeśli więc pacjent skarży się na wcześniejsze wbicie kleszcza lub w wywiadzie wskaże, że przebywał w miejscach takich jak łąki czy lasy, gdzie istnieje wysokie ryzyko ugryzienia kleszcza, można wstępnie podejrzewać tę właśnie chorobę.

Jak wygląda rumień pierścieniowy?

Rumień pierścieniowy jest jednym z najbardziej charakterystycznych zmian rumieniowatych. Przybiera postać czerwonej plamy, która dość szybko blaknie w środku, pozostając czerwona wyłącznie na obwodzie. Swoim wyglądem przypomina obrączkę lub pierścień, stąd nazwa tej zmiany. Choć rumień pierścieniowy może przebiegać bez żadnych towarzyszących temu dolegliwości, nierzadko jednocześnie obserwuje się świąd, pieczenie, a nawet wysypkę. Dokładny obraz kliniczny zależy od tego, co było pierwotną przyczyną omawianego problemu. Przykładowo po ugryzieniu kleszcza rumień ma charakter wędrujący – powiększa swoją średnicę w ciągu kilku kolejnych dni, zajmując coraz większą powierzchnię ciała. Wewnątrz niego zauważyć można kropkę. Jest to miejsce, w którym kleszcz wbił się w ciało. Poza zwiększeniem miejscowej ciepłoty ciała nie towarzyszą mu zwykle inne dolegliwości.

Rumień pierścieniowy – diagnostyka

Rumień pierścieniowy powinien być oceniony przez lekarza dermatologa, ewentualnie przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Najczęściej do jego analizy wystarczą dokładne oględziny skóry, choć w niektórych przypadkach lekarz zleca bardziej szczegółowe badania, w tym badania laboratoryjne krwi, badania moczu czy różnego rodzaju testy alergiczne. Ich celem jest odnalezienie przyczyn rumienia, aby możliwe było wdrożenie skutecznego leczenia.

Rumień pierścieniowy – leczenie

W miarę możliwości rumień pierścieniowy leczy się przyczynowo. Należy więc zdiagnozować chorobę pierwotną, a następnie ją wyleczyć lub dążyć do ustabilizowania, jeśli ma charakter przewlekły. Doraźnie stosuje się leki przeciwhistaminowe, które zmniejszają obrzęk, rumień i stan zapalny, a także chłodne czy ziołowe kompresy o takim samym przeznaczeniu. W przypadku ugryzienia kleszcza pacjent przez kilka tygodni przyjmuje antybiotyki we wskazanych przez lekarza dawkach.

Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny
Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) jest naturalną substancją znaną od tysiącleci ze swoich właściwości. Wykorzystywana jest m.in. przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, ...
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Narbutt J., Choroby alergiczne skóry w praktyce lekarza rodzinnego, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2021.
2. Rudnicka L., Olszewska M., Rakowska A., Sar-Pomian M., Współczesna Dermatologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2022.