Przewlekły nieżyt nosa

Przewlekły nieżyt nosa odnosi się do stanu zapalnego śluzówki nosa utrzymującego się przez okres co najmniej 3 miesięcy (12 tygodni). Najczęściej jest następstwem nieleczonego lub źle leczonego stanu zapalnego ostrego. Może dotyczyć zarówno dzieci, jak i osób dorosłych, a jego diagnostyką i leczeniem zajmuje się lekarz otorynolaryngolog.

Przewlekły nieżyt nosa – przyczyny

Zgodnie z definicją przewlekły nieżyt nosa określa się jako zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych, co wymaga utrzymywania się określonego zespołu objawów przez co najmniej 12 tygodni i jest klasyfikowane jako przewlekłe zapalenie błony śluzowej zatok przynosowych bez lub z polipami nosa. Najczęstszą przyczyną przewlekłego nieżytu nosa jest nieleczony lub nieprawidłowo leczony stan zapalny ostry w obrębie śluzówki nosa, czego możliwymi przyczynami są z kolei:

• ekspozycja na suche, drażniące, zanieczyszczone powietrze;
• polipy nosa;
• palenie papierosów – zarówno czynne, jak i bierne;
• krzywa przegroda nosa;
• alergia, zwłaszcza alergia oddechowa lub alergia pokarmowa;
• choroby metaboliczne, np. cukrzyca;
• choroby autoimmunologiczne, np. zespół Sjogrena;
• wdychanie chemikaliów w miejscu pracy przy braku przestrzegania zaleceń dotyczących BHP.

Nieżyt nosa może też być wywołany przez bakterie, np. Streptococcus pneumoniae, Moraxella catarrhalis i Haemophilus influenzae, choć zdecydowanie częściej sprawcą bywa nadkażenie wcześniejszej infekcji wirusowej.

Przewlekły nieżyt nosa – objawy

Do objawów głównych przewlekłego nieżytu nosa zalicza się przede wszystkim:

• wyciek z nosa, katar (zazwyczaj wodnisty, choć może być też gęsty, spływający po tylnej ścianie gardła);
• świąd nosa;
• napadowe kichanie;
• zatkanie nosa.

Objawy dodatkowe lub objawy silnie związane z omawianą chorobą to:

• wspomniane wcześniej spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła (tzw. katar zanosowy);
• nocny kaszel (zazwyczaj suchy);
• bruzda poprzeczna w 1/3 dolnej części nosa (tzw. bruzda alergiczna), jeśli miejsce ma przewlekły alergiczny nieżyt nosa;
• chrząkanie;
• chrapanie;
• świąd podniebienia;
• drapanie w gardle;
• zatkane uszy;
• cienie pod oczami.

Przewlekły nieżyt nosa może przebiegać z okresami zaostrzeń i remisji, do ego zdiagnozowania niezbędny jest jednak okres zaostrzenia trwający co najmniej 12 tygodni.

Diagnostyka przewlekłego nieżytu nosa

W diagnostyce przewlekłego nieżytu nosa podstawą jest badanie endoskopowe, ewentualnie wzbogacone tomografią komputerową zatok. Endoskopowo można stwierdzić polipy i/lub śluzowo-ropną wydzielinę, obrzęk, zwężenie głównie w obrębie przewodu nosowego środkowego. Każdorazowo przeprowadza się z pacjentem wywiad zdrowotny.

Przy podejrzeniu, że przewlekły nieżyt nosa może mieć podłoże alergiczne, pacjentowi zleca się punktowe testy alergiczne skórne z alergenami wziewnymi, oznaczanie stężenia przeciwciał IgE w surowicy, a także testy prowokacji donosowej z alergenami. Ta część diagnostyki przeprowadzana jest pod okiem lekarza alergologa.

Przewlekły nieżyt nosa – leczenie

Jeśli to możliwe, należy wdrożyć leczenie przyczynowe przewlekłego nieżytu nosa. W przypadku zdiagnozowania polipów nosa jest to ich zabiegowe usunięcie, zaś przy infekcjach bakteryjnych stosuje się antybiotyki – zarówno donosowo, jak i doustnie (ogólnoustrojowo). Zastosowanie znajduje także donosowe podawanie leków przeciwhistaminowych, co stanowi skuteczną metodę leczenia różnych typów niealergicznych nieżytów nosa. Ta ważna opcja terapeutyczna pozwalająca na szybkie ustąpienie dolegliwości, w tym obrzęku. Od pewnego czasu rekomenduje się łączenie podawania azelastyny z glikokortykosteroidami donosowymi.

Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny
Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) jest naturalną substancją znaną od tysiącleci ze swoich właściwości. Wykorzystywana jest m.in. przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, ...
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Buczyłko K., Niealergiczny nieżyt nosa, Post Dermatol Alergol 2009; XXVI, 5: 369-371.
2. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.