Przewlekły nieżyt nosa

Przewlekły nieżyt nosa odnosi się do stanu zapalnego śluzówki nosa utrzymującego się przez okres co najmniej 3 miesięcy (12 tygodni). Najczęściej jest następstwem nieleczonego lub źle leczonego stanu zapalnego ostrego. Może dotyczyć zarówno dzieci, jak i osób dorosłych, a jego diagnostyką i leczeniem zajmuje się lekarz otorynolaryngolog.

Przewlekły nieżyt nosa – przyczyny

Zgodnie z definicją przewlekły nieżyt nosa określa się jako zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych, co wymaga utrzymywania się określonego zespołu objawów przez co najmniej 12 tygodni i jest klasyfikowane jako przewlekłe zapalenie błony śluzowej zatok przynosowych bez lub z polipami nosa. Najczęstszą przyczyną przewlekłego nieżytu nosa jest nieleczony lub nieprawidłowo leczony stan zapalny ostry w obrębie śluzówki nosa, czego możliwymi przyczynami są z kolei:

• ekspozycja na suche, drażniące, zanieczyszczone powietrze;
• polipy nosa;
• palenie papierosów – zarówno czynne, jak i bierne;
• krzywa przegroda nosa;
• alergia, zwłaszcza alergia oddechowa lub alergia pokarmowa;
• choroby metaboliczne, np. cukrzyca;
• choroby autoimmunologiczne, np. zespół Sjogrena;
• wdychanie chemikaliów w miejscu pracy przy braku przestrzegania zaleceń dotyczących BHP.

Nieżyt nosa może też być wywołany przez bakterie, np. Streptococcus pneumoniae, Moraxella catarrhalis i Haemophilus influenzae, choć zdecydowanie częściej sprawcą bywa nadkażenie wcześniejszej infekcji wirusowej.

Przewlekły nieżyt nosa – objawy

Do objawów głównych przewlekłego nieżytu nosa zalicza się przede wszystkim:

• wyciek z nosa, katar (zazwyczaj wodnisty, choć może być też gęsty, spływający po tylnej ścianie gardła);
• świąd nosa;
• napadowe kichanie;
• zatkanie nosa.

Objawy dodatkowe lub objawy silnie związane z omawianą chorobą to:

• wspomniane wcześniej spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła (tzw. katar zanosowy);
• nocny kaszel (zazwyczaj suchy);
• bruzda poprzeczna w 1/3 dolnej części nosa (tzw. bruzda alergiczna), jeśli miejsce ma przewlekły alergiczny nieżyt nosa;
• chrząkanie;
• chrapanie;
• świąd podniebienia;
• drapanie w gardle;
• zatkane uszy;
• cienie pod oczami.

Przewlekły nieżyt nosa może przebiegać z okresami zaostrzeń i remisji, do ego zdiagnozowania niezbędny jest jednak okres zaostrzenia trwający co najmniej 12 tygodni.

Diagnostyka przewlekłego nieżytu nosa

W diagnostyce przewlekłego nieżytu nosa podstawą jest badanie endoskopowe, ewentualnie wzbogacone tomografią komputerową zatok. Endoskopowo można stwierdzić polipy i/lub śluzowo-ropną wydzielinę, obrzęk, zwężenie głównie w obrębie przewodu nosowego środkowego. Każdorazowo przeprowadza się z pacjentem wywiad zdrowotny.

Przy podejrzeniu, że przewlekły nieżyt nosa może mieć podłoże alergiczne, pacjentowi zleca się punktowe testy alergiczne skórne z alergenami wziewnymi, oznaczanie stężenia przeciwciał IgE w surowicy, a także testy prowokacji donosowej z alergenami. Ta część diagnostyki przeprowadzana jest pod okiem lekarza alergologa.

Przewlekły nieżyt nosa – leczenie

Jeśli to możliwe, należy wdrożyć leczenie przyczynowe przewlekłego nieżytu nosa. W przypadku zdiagnozowania polipów nosa jest to ich zabiegowe usunięcie, zaś przy infekcjach bakteryjnych stosuje się antybiotyki – zarówno donosowo, jak i doustnie (ogólnoustrojowo). Zastosowanie znajduje także donosowe podawanie leków przeciwhistaminowych, co stanowi skuteczną metodę leczenia różnych typów niealergicznych nieżytów nosa. Ta ważna opcja terapeutyczna pozwalająca na szybkie ustąpienie dolegliwości, w tym obrzęku. Od pewnego czasu rekomenduje się łączenie podawania azelastyny z glikokortykosteroidami donosowymi.

Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny
Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) to oryginalny, jakości premium produkt wykazujący wiele właściwości. Wykorzystywany jest m.in. przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, …
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Buczyłko K., Niealergiczny nieżyt nosa, Post Dermatol Alergol 2009; XXVI, 5: 369-371.
2. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.