Korzeń mandragory

Korzeń mandragory jest jednym z elementów mandragory lekarskiej (łac. Mandragora officinarum) stosowanych w ziołolecznictwie. Należy jednak wiedzieć, że roślina jest równie trująca, co lecznicza. Należy zatem zachować szczególny umiar podczas jej stosowania.

Charakterystyka mandragory

Mandragora to roślina psiankowata rosnąca dziko na terenach krajów śródziemnomorskich. Jej historia sięga setek lat wstecz, współcześnie jednak roślina została nieco zapomniana. W celach leczniczych można stosować niemal wszystkie jej części, przy czym najbardziej ceni się korzeń.

Należy wiedzieć, że ze względu na sporą ilość toksycznych alkaloidów mandragora jest rośliną trującą jeśli spożywa się ją w większych ilościach. Dlatego zaleca się szczególną ostrożność. Współcześnie jednak roślina nie znajduje tak obszernych zastosowań jak dawniej. Znacznie częściej sięga się po bezpieczniejsze odpowiedniki mandragory.

Korzeń mandragory – co zawiera?

Surowiec zielarski jakim jest korzeń mandragory bogaty jest przede wszystkim w:

• alkaloidy – głównie atropiny, hioscyjaminy i skopolaminy;
• kumaryny.

Korzeń tej rośliny nie zawiera cennych witamin ani składników mineralnych, dlatego również współcześnie roślina nie jest tak popularna.

Działanie korzenia mandragory

Korzeń mandragory zawiera duże ilości alkaloidów tropanowych, dlatego wykazuje działanie halucynogenne. Po spożyciu większej ilości na początku zauważa się wpływ tych substancji na ośrodkowy układ nerwowy, co manifestuje się tachykardią i suchością w ustach. Następie pojawiają się zaburzenia neurowegetatywne takie jak nadmierna senność, niepokój, zaburzenia koordynacji, nadciśnienie tętnicze i hipertermia. Na końcu pojawiają się zaburzenia świadomości, problemy z wykonywaniem prostych poleceń czy niespójna mowa.

Duże ilości spożytej mandragory mogą również wywołać podrażnienie dróg oddechowych. Mniejsze ilości mają właściwości silnie pobudzające.

Mandragora w historii

Wokół mandragory krążą różne historie – jedne ciekawe, inne przerażające. Z pewnością roślina ta wzbudzała mieszane uczucia już w dawnych czasach.

Jednym z mitów krążących wokół niej jest stwierdzenie, iż korzeń rośliny po wyciągnięciu z ziemi wydaje przeraźliwy krzyk. Jest on tak głośny i straszny, że można od niego zginąć. Dlatego w tamtym okresie sugerowało się, aby wyrywając ją używać psa ze sznurkiem uwiązanym jednym końcem do szyi, aby to on ostatecznie zginął, a nie jego właściciel.

Inna przypowieść opowiada o tym, że mandragora – jako roślinny symbol śmierci – rośnie naturalnie pod szubienicami nawożona wydzielinami skazańców. Z kolei w jeszcze innych czasach mandragora utożsamiana była z czarownicami. Kobiety korzystające z niej choćby w celach leczniczych palone były na stosie.

Wszystkie mity krążące wokół tej rośliny to oczywiście nieprawda, jednakże sięgając po mandragorę należy zachowywać szczególną ostrożność ze względu na jej skład chemiczny. Zarówno dawniej, jak i dzisiaj, korzeń mandragory uznaje się za afrodyzjak, czyli produkt zwiększający libido. Nie chodzi tu o jego skład, lecz o charakterystyczny wygląd i kształt.

Bibliografia

1. Ciechomska M., Maści czarownic, śmiertelne trucizny i serum prawdy: historia i wykorzystanie psychoaktywnych roślin z rodziny solanaceae, Zeszyty Naukowe Towarzystwa Doktorantów, 2/2014.
2. Hanus M., Rezanka T., Spiz J., Dembitsky V., Substancje izolowane z gatunków Mandragora, Phytochemistry, 66/2005.
3. Musiał K., Rośliny lecznicze w najwcześniejszych dokumentach wiedzy medycznej, Rozprawy Społeczne, 4/2017.
4. Nikolaou P., Papoutsis I., Stefanidou M., Dona A., Maravelias C., Spiliopoulou C., Athanaselis S., Anticholinergic intoxication due to Mandragora officinarum, The Journal of Emergency Medicine, 6/2012.

Chlorella w tabletkach z rozerwaną ścianą komórkową
Chlorella posiada właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybiczne nie wpływając przy tym na florę fizjologiczną. Bardzo dokładnie usuwa toksyny z organizmu ...
Zobacz tutaj ...