Aktualizacja: 18 sierpnia 2022
Chinolony wraz z ich pochodnymi fluorochinolonami tworzą grupę chemioterapeutyków wykazujących silne działanie bakteriobójcze. Przyjmuje się je doustnie, ponieważ wykazują bardzo dobre wchłanianie z przewodu pokarmowego. Wyróżnia się aż 4 generacje tych antybiotyków, a mechanizm ich działania opiera się na uszkadzaniu struktury DNA, blokowania jego syntezy i w efekcie śmierci komórki bakteryjnej.
Spis treści
Chinolony – charakterystyka
Chinolony ulegają metabolizowaniu w wątrobie, a ich nadmiar ulega wydaleniu wraz z moczem i częściowo z kałem. Podstawowe chinolony należą do I generacji. Zaliczamy do niej między innymi:
- kwas pipemidowy;
- kwas nalidyksowy;
- cinoksacynę;
- kwas oksolinowy.
Lekami II generacji są tzw. fluorochinolony, w cząsteczce których znajduje się atom fluoru. Są to między innymi:
- fenoksacyna;
- pefloksacyna;
- ciprofloksacyna;
- temafloksacyna.
Fluorochinolony tworzą także III generację, w której charakterystycznymi lekami są:
- grepafloksacyna;
- pazufloksacyna;
- sparfloksacyna;
- lewofloksacyna.
Z kolei związkami IV generacji są naftyrydynochinolony będące pochodnymi chinolonów. Wyróżnia się tu głównie:
- gatyfloksacynę;
- trowafloksycynę;
- moksyflokacynę;
- klinafloksacynę.
Co ciekawe, poza nielicznymi wyjątkami chinolony I generacji nie znajdują już zastosowania w medycynie. Sporadycznie stosuje się je w leczeniu infekcji dróg moczowych.
Zastosowanie chinolonów
Chinolony są antybiotykami o szerokim zastosowaniu, a użycie konkretnych zależy od rodzaju bakterii, która spowodowała infekcję. Leki II generacji stosowane są głównie celem unieszkodliwiania bakterii tlenowych Gram-ujemnych, a więc w leczeniu zakażeń tkanek miękkich, zapalenia gruczołu krokowego czy odmiedniczkowego zapalenia nerek. Leki III generacji wykazują większą aktywność w stosunku do bakterii Gram-dodatnich, głównie paciorkowców i gronkowców, dlatego stosuje się je w leczeniu zapalenia płuc, zakażeń dróg moczowych i przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego.
Z kolei chinolony IV generacji wykazują wzmożoną aktywność w stosunku do bakterii Gram-dodatnich, beztlenowców i patogenów atypowych. Stosuje się je więc przede wszystkim w leczeniu zaostrzeń przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, ostrego zapalenia zatok obocznych nosa czy ciężkich przypadków zapalenia płuc.
Chinolony – skutki uboczne
Mimo że leki te są bardzo dobrze tolerowane przez organizm, istnieje długa lista działań niepożądanych. Znajdują się na nie głównie:
- zaburzenia rytmu serca;
- fototoksyczność;
- wzrost ryzyka tendinopatii;
- rzekomobłoniaste zapalenie jelit;
- hipoglikemia, hiperglikemia;
- nudności, wymioty, biegunki i inne problemy żołądkowo-jelitowe;
- bóle głowy i zawroty głowy;
- senność lub pobudzenie;
- drgawki;
- splątanie;
- zaburzenia wzroku, słuchu lub węchu;
- neuropatie.
W przypadku dzieci chinolony stosowane są wyłącznie celem ratowania życia, w sytuacjach niezbędnej konieczności, ponieważ w badaniach eksperymentalnych zauważono, że ich stosowanie na młodych zwierzętach trwale uszkadza chrząstkę stawową powodując nieodwracalną artropatię. W ostatnich latach wycofano kilka leków należących do chinolonów z obrotu.
Przeciwwskazania
Chinolony nie powinny być przyjmowane w przypadku następujących chorób:
- zaburzenia rytmu serca;
- choroby ośrodkowego układu nerwowego;
- niewydolność nerek;
- poważne zaburzenia psychiczne, w tym psychozy i depresja;
- niewydolność wątroby;
- padaczka;
- miażdżyca.
Przeciwwskazaniami są również młody wiek, ciąża oraz karmienie piersią. Dodatkowo leków tych nie należą łączyć z potrawami mlecznymi, ponieważ zmniejszają one ich biodostępność.
Koenzym Q10, który Państwu oferujemy pozyskiwany jest przy użyciu naturalnego procesu fermentacji. Jest to czysty izomer trans, w 100% naturalny i identyczny jak Koenzym Q10 występujący w naszym organizmie, dzięki czemu bardzo wysokiej biodostępności.
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Kostkowski W., Herman Z.S., Farmakologia. Podstawy farmakoterapii, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007.
- Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
- Maciejczyk A., Kruk M., Bezpieczeństwo farmakoterapii, Wydawnictwo Medipage, Warszawa 2017.
Zostaw komentarz