Chinidyna to prawoskrętny izomer chininy, czyli cennego alkaloidu pozyskiwanego z kory drzew chinowych, znajdujących szerokie zastosowanie w leczeniu malarii. Na skalę masową pozyskuje się ją również syntetycznie (jako siarczan chinidyny).
Spis treści
Chinidyna – charakterystyka
Chinidyna jest związkiem organicznym o wzorze sumarycznym C20H24N2O2 oraz masie molowej 324,42 g/mol. Przyjmuje postać białych lub niemal białych kryształków. Pozyskiwany jest z chinowców, czyli drzew chinowych rosnących głównie na terenach Ameryki Południowej, choć aktualnie uprawia się je także w wielu innych miejscach na świecie. To wiecznie zielone drzewo z rodziny marzanowatych. Leczniczą korę zbiera się z młodych gałęzi oraz pni (najlepiej z drzew 6-12 letnich). Następnie suszy się ją na pełnym słońcu. Kora zawiera do 7% chininy oraz od 0,1 do 0,3% chinidyny.
Zarówno chinina, jak i chinidyna, są alkaloidami zaliczanymi do pochodnych chinoliny i jednocześnie izomerami optycznymi. Podstawowa różnica wynika z konfiguracji atomu węgla C9, odpowiadającej za łączenie ugrupowań chinolinowych i chinuklidynowych w cząsteczce. Jako że związki te mają inne właściwości chemiczne, będą wywoływać różną reakcję na ustrój człowieka.
Chinidyna – działanie
Chinidyna ze względu na swoje właściwości modulujące akcję mięśnia sercowego znalazła zastosowanie w terapii arytmii serca (zaburzeń rytmu serca). Może ona wywołać częstoskurcz komorowy. Przeważnie wykorzystuje się ją w lecznictwie pacjentów z napadem migotania przedsionków, celem przywracania prawidłowego rytmu zatokowego. Omawiany związek dodatkowo rozszerza naczynia krwionośne, prowadząc tym samym do obniżenia ciśnienia tętniczego krwi oraz rozluźnienia mięśni. Wskazania do stosowania chinidyny to przede wszystkim:
- trzepotanie przedsionków;
- zespół krótkiego QT;
- przebyta kardiowersja elektryczna;
- częstoskurcz komorowy;
- migotanie przedsionków.
Należy również zaznaczyć, że w przeciwieństwie do chininy, chinidyna nie wykazuje tak silnego działania przeciwmalarycznego, nie znalazła więc zastosowania w leczeniu malarii.
Toksyczność chinidyny
Terapia chinidyną, choć często wykazuje bardzo wysoką skuteczność, u niektórych pacjentów może prowadzić do niedokrwistości hemolitycznej, granulocytopenii, agranulocytozy, małopłytkowości. Właśnie dlatego tak istotne jest, aby stosować ją w umiarkowanych, ściśle monitorowanych dawkach, zgodnie z zaleceniami specjalisty. Inne działania niepożądane nieprawidłowo przyjmowanej chinidyny obejmują m.in. zaburzenia pracy serca (w tym migotanie komór, częstoskurcz przedsionkowy lub zatrzymanie czynności serca).
Chinidyna – przeciwwskazania
Podstawowe przeciwwskazania do leczenia chinidyną obejmują:
- chorobę niedokrwienną serca, zwłaszcza rozwijającą się po przebytym zawale serca;
- dysfunkcje węzła zatokowego;
- bloki AV lub śródkomorowe serca.
Dodatkowo podczas leczenia należy stale monitorować stężenie potasu. Najczęściej po przedawkowaniu chinidyny pojawiają się: biegunka, nudności i wymioty oraz zawroty głowy. Są to wskazania do zmniejszenia dawki leku i ściślejszego monitorowania pacjenta.
Spirulina w tabletkach (100% naturalna)Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...
Spirulina w proszku (100% naturalna)Spirulina w proszku to słodkowodna alga, zawierająca duże stężenie witamin, minerałów i innych, ważnych składników odżywczych. Wysoką jakość uzyskano dzięki odpowiednim warunkom klimatycznym, przestrzeganiu restrykcyjnych norm podczas hodowli i …
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Trojniak J., Wiechecka A., Wolan A., Śliwiński M., Alkaloidy – Chinidyna i Chinina, Kolegium Nauk Medycznych Uniwersytetu Rzeszowskiego.
- Kacprzak K., Czarnecki P., Alkaloidy kory chinowej – małe cząsteczki, które wiele mogą, Wiadomości Chemiczne, 67/2013.
- Daszkiewicz P., Drzewo chinowe – historia widziana z francuskiej perspektywy, Rocznik Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego, 60/2012.
Zostaw komentarz