Parcie na mocz

Parcie na mocz może występować zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Najczęściej przyczyna lokalizuje się bezpośrednio w układzie moczowym, dlatego diagnostyka problemu jest przeważnie szybka i nieskomplikowana. Leczeniem uporczywego parcia na mocz, zarówno bezbólowego, jak i z dolegliwościami bólowymi, zajmuje się lekarz urolog oraz fizjoterapeuta uroginekologiczny.

Parcie na mocz – przyczyny

Do najczęściej diagnozowanych przyczyn parcia na mocz zaliczamy następujące:

• guzy w okolicy pęcherza moczowego;
• nowotwory dróg moczowych, np. nerek, pęcherza moczowego, moczowodu;
• nadreaktywność pęcherza moczowego;
• infekcje dróg moczowych lub dróg rodnych w przypadku kobiet, zwłaszcza zapalenie pęcherza moczowego;
• przerost prostaty u mężczyzn;
• zapalenie gruczołu krokowego u mężczyzn;
• ciąża;
• choroby weneryczne, np. rzeżączka, chlamydia;
• kamica nerkowa;
• cukrzyca i inne choroby metaboliczne;
• choroby neurologiczne, np. stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, przebyty udar mózgu czy urazy kręgosłupa;
• przyjmowanie leków moczopędnych lub spożywanie produktów wzmagających diurezę, np. kawy czy soku z żurawiny.

W przypadku ciąży parcie na mocz może być jednym z pierwszych jej objawów. Wynika to z nagłych zmian hormonalnych. Z kolei w III trymestrze wiąże się ze znacznie powiększającą się masą płodu, który uciska na pęcherz moczowy powodując częstszą potrzebę korzystania z toalety. Natomiast przy nadreaktywności pęcherza bardzo często jednocześnie obserwuje się nietrzymanie moczu. W przypadku infekcji dróg moczowych zazwyczaj mają one podłoże bakteryjne. Częściej występują u kobiet niż u mężczyzn, co wiąże się z anatomicznie krótsza cewką moczową u kobiet, przez co bakterie szybciej przedostają się do dalszych odcinków układu moczowego.

Parcie na mocz – objawy

Parcie na mocz określane jest jako nagła, silna potrzeba oddania moczu, zwykle niewielkich ilości. Jednocześnie rezultatów nie przynoszą powszechnie stosowane metody opóźniania mikcji, np. przestępowanie z nogi na nogę lub krzyżowanie nóg. Bardzo ważne jest także zaobserwowanie innych objawów, współtowarzyszących parciu na mocz, ponieważ dzięki temu często jesteśmy w stanie wskazać przyczynę problemu.

Przykładowo, przy infekcjach układu moczowego mikcja staje się bolesna. Pojawia się uczucie pieczenia podczas oddawania moczu, ból podbrzusza i osłabienie. Może pojawić się stan podgorączkowy i domieszka krwi w moczu. Pacjenci zmagają się z częstomoczem – mają potrzebę częstego oddawania niewielkich ilości moczu. Z kolei przy przeroście gruczołu krokowego mężczyzna wskazuje na uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza moczowego, a w trakcie mikcji oddaje niewielkie ilości moczu, często zaledwie kilka kropel. Czynność nie powoduje jednak dolegliwości bólowych.

Parcie na mocz – diagnostyka

Przy parciu na mocz bardzo ważny jest szczegółowy wywiad. Pacjenta należy zapytać m.in. o:

• nawyki żywieniowe;
• przyjmowane używki;
• spożywanie alkoholu;
• choroby ogólnoustrojowe własne i występujące w rodzinie;
• przyjmowane leki;
• kontakty seksualne (aby wykluczyć choroby weneryczne).

Następnie wykonuje się badania moczu i zaleca uzupełnienie dzienniczka mikcji. Dodatkowo warto przeprowadzić badanie per rectum u mężczyzny (ocena mięśni dna miednicy i prostaty) bądź per vaginam u kobiety (ocena mięśni dna miednicy i ustawienia cewki moczowej). Jeśli w przypadku kobiety istnieje podejrzenie ciąży, badanie per vaginam pomija się, zalecając wykonanie badania stężenia Beta HCG.

Bardzo ważną częścią diagnostyki są badania funkcjonalne i obrazowe. Duże znaczenie ma objaw Goldflama oraz USG nerek. Można także wykonać tomografię komputerową jamy brzusznej, aby uwidocznić pozostałe elementy układu moczowego.

Parcie na mocz – leczenie

Wdraża się leczenie przyczynowe. Przy infekcjach bakteryjnych złotym standardem jest antybiotykoterapia, przy nowotworach – chemioterapia i radioterapia, natomiast przy kamicy nerkowej kluczowe znaczenie ma zmiana diety, wysokie nawodnienie organizmu i ewentualne przyjmowanie leków działających objawowo, np. przy ataku kolki nerkowej. Wszelkie choroby przewlekłe należy ustabilizować.

Przy rozroście prostaty złotym standardem leczenia jest przezcewkowa elektryczna resekcja. Polega na wprowadzeniu przez cewkę moczową pętli elektrycznej i wycięciu nadmiaru gruczołu krokowego. Zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, przy częstym parciu na mocz niespowodowanym infekcjami i chorobami zakaźnymi, warto rozważyć fizjoterapię uroginekologiczną. Trening mięśni dna miednicy pozwala na rzadsze i bardziej kontrolowane wizyty w toalecie, jak również niweluje ewentualne nietrzymanie moczu.

Kolagen do picia na stawy i skórę
Kolagen bioalgi to aż 97% hydrolizowanego kolagenu o wysokiej biodostępności. Opatentowana formuła przyczynia się do łagodzenia objawów istniejących już chorób stawów, a dodatkowo uzupełnia niedobory kolagenu w organizmie. Wpływa też na stan skóry …
Zobacz tutaj ...

Kapsułki z kwasem hialuronowym
Kwas hialuronowy decyduje nie tylko o jędrnej i gładkiej skórze, ale także jest głównym składnikiem płynu stawowego i pełni funkcję „smaru” przy wykonywaniu ruchu redukując ból w stawach. Jego głównym zadaniem jest regulacja zawartości wody w przestrzeni
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Rechberger T., Kulik-Techberger B., Zaburzenia czynnościowe dolnych dróg moczowych – postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w praktyce lekarza rodzinnego, Forum Medycyny Rodzinnej, 6/2010.
2. Tanzberger R., Kuhn A., Mobs G., Baumgartner U., Dno miednicy – fizjologia, patologia, diagnostyka i leczenie, Wydawnictwo Urban&Partner, Wrocław 2020.
3. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.