Kiła

Aktualizacja: 6 lipca 2022

Kiła (łac. syphilis) to choroba zakaźna najczęściej przenoszona drogą płciową. Wywołują ją bakterie Treponema pallidum, a ich jedynym żywicielem jest człowiek. Chorobę cechuje specyficzny przebieg – okresy bezobjawowe przeplatają się z objawowymi. Wyróżnia się kiłę wrodzoną i nabytą. Można ją wyleczyć, jednak nie daje to ochrony przed kolejnym zakażeniem.

Jak można zarazić się kiłą?

Najczęściej do zarażenia dochodzi wskutek przypadkowych kontaktów seksualnych – ryzyko zachorowania jest znacznie wyższe u osób mających wielu partnerów seksualnych i unikających stosowania prezerwatyw. Nieco rzadziej do zakażenia dochodzi wskutek wielokrotnego użycia igły lub kontaktu z zakażonym materiałem biologicznym. W wysoko rozwiniętych krajach praktycznie się to nie zdarza, ponieważ przy wszelkich zabiegach, na wizytach stomatologicznych, pobieraniu krwi czy podczas tatuowania zawsze używa się sterylnych, jednorazowych igieł. W gronie ryzyka znajdują się narkomani, którzy często nie zwracają uwagi na zasady higieny.

Wysoce niebezpieczna jest kiła wrodzona. Jeśli matka jest zakażona, ryzyko wystąpienia kiły u noworodka jest bardzo wysokie. Prowadzi do rozwoju szeregu deformacji i nieprawidłowości m.in. w obrębie narządów wewnętrznych i gałek ocznych.

Kiła – objawy

Objawy kiły zależą od etapu choroby, a wyróżnia się ich aż 3. Etap wczesny ma miejsce do 9 tygodnia zakażenia. Występują wówczas:

• owrzodzenia pierwotne, najczęściej okolicy narządów płciowych;
• obustronne powiększenie węzłów chłonnych.

Owrzodzenia mają charakter niebolesnych, pojedynczych i okrągłych zmian o gładkich brzegach i równej powierzchni. Drugi etap trwa od 9. tygodnia zakażenia do 2 lat. Typowe są:

• powiększenie węzłów chłonnych;
• obecność wykwitów skórnych także na tułowiu czy kończynach;
• zmiany śluzówkowe w obrębie jamy ustnej i narządów płciowych o charakterze grudek, także wrzodziejących;
• objawy niespecyficzne – bielactwo czy łysienie kiłowe.

W ostatnim, trzecim etapie, trwającym powyżej 5 lat od momentu zakażenia, choroba może objąć wszystkie układu organizmu. Wyróżnia się kiłę kości, skóry czy narządów wewnętrznych. Przykładowo, kiła sercowo-naczyniowa występuje zwykle po 15–30 latach od zakażenia i manifestuje się tętniakami aorty wstępującej. Częściej dotyczy mężczyzn. Z kolei kiła układu nerwowego – dotyczy częściej pacjentów, którzy zachorowali w młodszym wieku, ale nie jest ona związana z kiłą wrodzoną.

Diagnostyka kiły

Wstępnie kiłę rozpoznaje się na podstawie obrazu klinicznego. Objawy są dość specyficzne, mogą wskazywać na jej obecność, wymagają jednak potwierdzenia. Diagnostyka bezpośrednia polega na identyfikacji żywych drobnoustrojów na podstawie ich morfologii. Czułość tej metody wynosi 70–80%. Testem referencyjnym o najwyższej czułości jest próba biologiczna — test zakaźności królika. Polega on na dojądrowym zakażaniu królików — jest to jedyny skuteczny sposób namnażania krętka bladego.

Kiła – leczenie

Wszyscy pacjenci z kiłą powinni mieć wykonane badania w kierunku zakażenia HIV i HCV. Leczenie należy rozpocząć jak najszybciej, najlepiej bezpośrednio po rozpoznaniu zakażenia krętkiem bladym. Stosuje się antybiotyki (zwykle pochodne penicyliny), a na czas leczenia należy powstrzymać się od kontaktów seksualnych. Hospitalizacja jest konieczna w sytuacjach, gdy wystąpią poważne powikłania. Po zakończeniu skuteczność jest potwierdzana testem serologicznym. Jak w przypadku wszystkich chorób przenoszonych drogą płciową, diagnostyka i leczenie powinno objąć również wszystkich partnerów seksualnych chorego.

Leczenie penicyliną ma zastosowanie również w przypadku kiły wrodzonej. Dziecku podaje się jednorazowo dawkę penicyliny lub kilka, podzielonych dawek przez okres około miesiąca.

Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny
Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) jest naturalną substancją znaną od tysiącleci ze swoich właściwości. Wykorzystywana jest m.in. przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, ...
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Sulkowska E., Kiła – nowa diagnostyka starej choroby, Journal of Transfusion Medicine, 4/2015.
2. Jakubowicz O., Kiła – realne zagrożenie. Część I, Nowiny Lekarskie, 5/2009.
3. Hegyi V., Janier M., Unemo M., Tiplica G., Potocnik M., Patel R., French P., Europejskie zalecenia diagnostyczne i lecznicze dotyczące kiły 2014, Przegląd Dermatologiczny, 102/2015.