Choroba Leśniowskiego-Crohna należy do grona nieswoistych zapaleń jelit. Ma przewlekły charakter i podłoże zapalne, jednak stosując odpowiednie leczenie można kontrolować stan zapalny i uzyskać dłuższy okres remisji. Co istotne, w przebiegu omawianej choroby objawy pojawiają się nie tylko w obrębie jelit, ale również w dowolnym innym odcinku układu pokarmowego, począwszy od jamy ustnej i kończąc na odbycie.
Spis treści
Choroba Leśniowskiego-Crohna – przyczyny
Choroba Leśniowskiego-Crohna może rozwinąć się u osoby w każdym wieku, najczęściej jednak rozpoznaje się ją między 15. a 35. rokiem życia. Płeć nie ma znaczenia – mężczyźni i kobiety chorują w równym stopniu. Przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna nie są jednak znane. Uważa się, że na jej rozwój wpływ mają czynniki genetyczne, środowiskowe oraz immunologiczne. Bardzo duże znaczenie może mieć nieodpowiednia dieta, bogata w barwniki, utwardzone tłuszcze roślinne, czerwone mięso, cukry proste i sztuczne konserwanty. Do pozostałych czynników ryzyka zaliczamy nadmierny stres, palenie papierosów, przyjmowanie antybiotyków. Z tego względu chorobę Leśniowskiego-Crohna zalicza się do grona chorób cywilizacyjnych.
Najważniejszym czynnikiem ryzyka środowiskowym są jednak bakterie zasiedlające przewód pokarmowy i tworzące mikroflorę bakteryjną jelit. Liczne badania potwierdziły, że flora bakteryjna osób cierpiących na choroby zapalne jelit znacząco różni się od flory jelitowej osób zdrowych. Nie ustalono jednak, które szczepy bakteryjne odpowiadają za rozwój stanu zapalnego.
W około 10% przypadków choroba Leśniowskiego–Crohna występuje rodzinnie, co sugeruje udział czynnika genetycznego w jej etiologii. Wiąże się z tym gen NOD2/CARD15, którego mutacja zwiększa ryzyko zachorowania nawet 40-krotnie.
Choroba Leśniowskiego-Crohna – objawy
Choroba ma charakter przewlekły i wieloletni, z naprzemiennym występowaniem okresów remisji i zaostrzeń. W zależności od stylu życia i podjętego leczenia można uzyskać długotrwałą remisję, ale można także zmagać się z ciągłym zaostrzeniem, prowadzącym nawet do inwalidztwa. Aż ponad połowa chorych w ciągu pierwszych 10 lat od rozpoznania wymaga interwencji chirurgicznej. Jeśli choroba trwa dłużej niż 10 lat, znacznie zwiększa się ryzyko nowotworu jelita grubego. Najczęściej obserwowanymi objawami choroby Leśniowskiego-Crohna są:
- nagła, konsekwentna utrata masy ciała;
- gorączka;
- bóle brzucha o różnej intensywności;
- przewlekła biegunka;
- osłabienie;
- wzmożona męczliwość;
- ogólne złe samopoczucie;
- utrata apetytu.
Mogą także występować odcinkowe zwężenia jelit, co negatywnie wpływa na drożność przewodu pokarmowego. Upośledza to wchłanianie składników odżywczych i uniemożliwia dokładne, odpowiednie trawienie treści pokarmowej. W okolicy okołoodbytowej mogą tworzyć się ropnie, przetoki i tzw. kłykciny, którym towarzyszy stan zapalny. W przebiegu choroby pojawiają się często jednak objawy pozajelitowe, takie jak np.:
- zapalenie tęczówek;
- autoimmunologiczne zapalenie wątroby;
- rumień guzowaty na skórze;
- martwicze zapalenie naczyń;
- owrzodzenia;
- miastenia;
- zapalenie nerwu wzrokowego;
- zapalenie mięśnia sercowego;
- ostre zapalenie trzustki;
- bóle stawów.
Objawy pozajelitowe mogą dotyczyć nawet do 47% pacjentów. Często pojawiają się jeszcze przed wystąpieniem objawów jelitowych, będąc swoistego rodzaju zwiastunem choroby. Obraz kliniczny jest mocno zróżnicowany u poszczególnych pacjentów.
Choroba Leśniowskiego-Crohna – leczenie
Podstawą postępowania jest zmiana stylu życia. Pacjenci muszą wiedzieć, że konieczna jest rezygnacja z palenia papierosów – u palaczy znacznie częściej obserwuje się ciężkie powikłania. Dodatkowo kluczowa jest odpowiednia dieta. W okresie zaostrzenia należy zwiększyć podać węglowodanów, odpowiednich witamin i minerałów. Dieta powinna być ubogoresztkowa, bogata w pełnowartościowe białko. Natomiast w okresie remisji specjalne zalecenia nie istnieją, często sugeruje się jednak ograniczanie spożycia produktów nasilających objawy, m.in.: dań smażonych, odgrzewanych, zawierających konserwanty, fast-foodów, produktów ciężkostrawnych i wzdymających oraz słodyczy. Zaleca się suplementację probiotyków i prebiotyków.
Leczenie farmakologiczne polega na przyjmowaniu salicylanów, glikokortykosteroidów, antybiotyków czy leków immunosupresyjnych, w zależności od wskazań. Antybiotyki stosuje się tylko w przypadku powikłań bakteryjnych. Nowoczesne metody leczenia obejmują podaż leków biologicznych (przeciwciała działające silnie przeciwzapalnie). W Polsce zarejestrowanym lekiem tej grupy jest TNF-alfa.
Leczenie chirurgiczne potrzebne jest głównie u pacjentów z powikłaniami, przetokami, zwężeniami czy nawracającymi krwawieniami. Wskazaniem do operacji jest również brak efektów leczenia zachowawczego. Stosuje się wówczas leczenie endoskopowe.
Spirulina w tabletkach (100% naturalna)Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...
Spirulina w proszku (100% naturalna)Spirulina w proszku to słodkowodna alga, zawierająca duże stężenie witamin, minerałów i innych, ważnych składników odżywczych. Wysoką jakość uzyskano dzięki odpowiednim warunkom klimatycznym, przestrzeganiu restrykcyjnych norm podczas hodowli i …
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Hebzda A., Szczeblowska D., Serwin D., Wojtuń S., Hebzda Z., Grys I., Choroba Leśniowskiego-Crohna – diagnostyka i leczenie, Pediatria i Medycyna Rodzinna, 7/2011.
- Bartnik W., Wytyczne postępowania nieswoistych chorobach zapalnych jelit, Warszawa 2007.
- Chrobak-Bień J., Gawron A., Paplaczyk M., Małecka-Panas E., Gąsiorowska A., Nowa Medycyna, 1/2017.
Zostaw komentarz