Osteoblasty

Osteoblasty to komórki kościotwórcze. Jak wskazuje nazwa, inicjują proces tworzenia się tkanki kostnej już na etapie życia płodowego. W późniejszym wieku dzięki tym komórkom możliwe jest gojenie się uszkodzeń kostnych, w tym złamań i pęknięć kości. Stanowią przeciwieństwo komórek kościogubnych, zwanych osteoklastami.

Budowa tkanki kostnej

Tkanka kostna stanowi rodzaj tkanki łącznej o wielu funkcjach. Tworzy rusztowanie dla całego ciała, jest przyczepem ścięgien i więzadeł, chroni narządy wewnętrzne, a wewnątrz niej znajduje się szpik kostny odpowiedzialny m.in. za utrzymywanie wysokiej odporności oraz produkcję elementów morfotycznych. To także magazyn dla jonów wapnia i wielu innych ważnych związków. Tkanka kostna ma charakterystyczną budowę i właściwości,  jest twarda, wytrzymała, ale jednocześnie odpowiednio elastyczna, aby siły ściskające czy ciągnące nie powodowały złamań. W skład tkanki kostnej wchodzą:

• komórki – osteoblasty, osteoklasty, osteocyty. Stanowią do 5% całej masy kostnej;
• istota międzykomórkowa – składająca się z części organicznej (osteoid, 25%) oraz nieorganicznej (sole mineralne, 60-70%).

Warstwę kości o utkaniu beleczkowatym zwiemy istotą gąbczastą, natomiast tę o utkaniu ścisłym zwie się istotą zbitą. Właściwy rozwój kośćca ma miejsce między 4. a 6. tygodniem życia płodowego, gdy powstają ogniska chrzęstne. Począwszy od 7. tygodnia życia płodowego chrząstka stopniowo przekształca się w kość.

Osteoblasty – charakterystyka

Na szczególną uwagę zasługują osteoblasty (komórki kościotwórcze), ponieważ to właśnie dzięki nim kości mogą się rozwijać i tworzyć. Osteoblasty powstają z komórek macierzystych mezenchymatycznych, które z kolei wywodzą się ze szpiku kostnego i jednocześnie dają początek komórkom mięśniowym, adipocytom oraz chondrocytom. Posiadają wielkość 20-30 um, przy czym wyróżniają się okrągłym, pęcherzykowatym jądrem komórkowym, zasadochłonną cytoplazmą oraz bogatą szorstką siateczką śródplazmatyczną. Ponadto posiadają liczne wypustki cytoplazmatyczne, dzięki którym łączą się ze sobą nawzajem. Połączenia komunikujące typu neksus ułatwiają transport jonów i związków chemicznych między tymi komórkami.

Budowę osteoblastów można określić jako biegunową. Część cytoplazmy skierowana ku kości zawiera pęcherzyki wydzielnicze, aparat Golgiego i siateczkę śródplazmatyczną.

Lokalizują się na powierzchni powstającej kości, tworząc jednolitą, charakterystyczną błonę komórkową. Tym samym nie dopuszczają do tej powierzchni komórek kościogubnych, zwanych osteoklastami. W momencie, gdy osteoblasty nie spełniają swojej roli, stają się płaskie, a ich jądra komórkowe ulegają wydłużeniu.

Osteoblasty – funkcje

Podstawową funkcją osteoblastów jest wytwarzanie istoty międzykomórkowej kości. Komórki te mają zdolność do:

• syntezy i wydzielania kolagenu typu I oraz proteoglikanów;
• pobudzania różnicowania się osteoklastów;
• wydzielania białek początkujących i regulujących proces mineralizacji kości (osteonektyna, osteokalcyna, hydrolazy);
• uwalniania prostaglandyny (PGE2);
• wydzielania osteoprotegryny, niezwykle ważnego białka wiążącego się z glikoproteiną RANKL i chroniącego przed kontaktem osteoblastów i osteoklastów.

Osteoblasty stabilizują zawartość minerałów w kości oraz regulują procesy jej modelowania. Hamują wapnienie naczyń krwionośnych. Ich czynność jest regulowana przez przytarczyce, a dokładniej, przez produkowany przez nie parathormon. Kluczową rolę w ich działaniu spełnia również witamina D3. Receptory zarówno dla witaminy D3, jak i dla parathormonu znajdują się na powierzchni osteoblastów oraz w ich jądrach komórkowych.

Kolagen do picia na stawy i skórę
Kolagen bioalgi to aż 97% hydrolizowanego kolagenu o wysokiej biodostępności. Opatentowana formuła przyczynia się do łagodzenia objawów istniejących już chorób stawów, a dodatkowo uzupełnia niedobory kolagenu w organizmie. Wpływa też na stan skóry …
Zobacz tutaj ...

Kapsułki z kwasem hialuronowym
Kwas hialuronowy decyduje nie tylko o jędrnej i gładkiej skórze, ale także jest głównym składnikiem płynu stawowego i pełni funkcję „smaru” przy wykonywaniu ruchu redukując ból w stawach. Jego głównym zadaniem jest regulacja zawartości wody w przestrzeni
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Silverthorn D., Fizjologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2018.
2. Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
3. Ganong W., Fizjologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.
4. Górski J., Fizjologia człowieka, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.