Grasica

Grasica (łac. glandula thymus) to ważny narząd endokrynny, a więc zaliczany do układu dokrewnego. Odpowiada za prawidłowy rozwój układu immunologicznego, zwłaszcza w młodym wieku. Osoby dorosłe z wykształconą już odpornością mogą przeżyć bez grasicy, np. wskutek jej usunięcia. Diagnostyką i leczeniem chorób związanych z grasicą zajmuje się lekarz endokrynolog.

Gdzie leży grasica?

Grasica lokalizuje się pośrodkowo poniżej gruczołu tarczowego, do przodu od tchawicy. Znaleźć ją można w dolnym odcinku szyi oraz górno-przedniej części jamy klatki piersiowej.

Grasica – anatomia

Grasica zbudowana jest z dwóch płatów – prawego i lewego. W jej budowie anatomicznej wyróżnić można ponadto trzon oraz koniec górny i koniec dolny. Zewnętrzna powierzchnia tego narządu jest gładka, widać na niej małe pola, które potwierdzają zrazikową budowę. Są to tzw. płaciki grasicy – każde ma średnicę 0,5-2 mm. Delikatna tkanka łączna i tłuszczowa spajają płaciki ze sobą, a w głębi narządu łączy je wspólne środkowe pasmo rdzeniowe. To ważna struktura anatomiczna, ponieważ wzdłuż niego przebiegają większe naczynia krwionośne.

Dość często w pobliżu grasicy przebiegają tzw. grudki grasicze dodatkowe o różnej wielkości. Układają się one na bocznym obwodzie narządu. Ciekawostką jest, że grasica zaczyna rozwijać się w okolicach 6. tygodnia życia płodowego, aby w 3. miesiącu życia płodowego rozwinąć ciałka grasicy (ciałka Hessala).

Garsicę otacza torebka utworzona przez wiotką tkankę łączną, przedzielającą zresztą oba jej płaty. Miąższ narządu zbudowany jest ze swoistej tkanki chłonnej i to właśnie ona w dużej mierze odpowiada za jego czynność.

Ciałka Hessala

Ciałka Hessala to komórki siateczki, wewnątrz których znajdują się obumarłe lub obumierające elementy komórkowe. Szacuje się, że w przypadku noworodków jest ich aż milion, w okresie pokwitania – 1 500 000, natomiast w okolicach 25. roku życia ich liczba maleje do około 500 000.

Grasica – funkcje

Grasica nadzoruje czynność wszystkich narządów chłonnych w organizmie człowieka. Można podsumować, że jest narządem chłonnym nadrzędnym. W okresie zarodkowym przedostają się do niej limfocyty produkowane w szpiku kostnym, aby uczyć się rozpoznawania obcych, patogennych tkanek. Później przedostają się do pozostałych narządów chłonnych, aby po narodzinach dziecka odpowiadać za produkcję ciałek krwi. Limfocytami grasiczymi są limfocyty T, które podzielono na 2 podgrupy:

• limfocyty T pomagające – o cząsteczkach różnicujących CD4, których jest około 40%. Pod wpływem swoistych immunogenów lub nieswoistych mitogenów syntezują polipeptydowe przekaźniki humoralne, zwane cytokinami. Odpowiadają one za aktywację limfocytów B oraz innych limfocytów T;
• limfocyty T cytotoksyczne – o cząsteczkach różnicujących CD8, których jest około 30%. Odpowiadają za niszczenie komórek zawierających obce antygeny, np. komórki, w których rozwijają się wirusy. Ponadto hamują aktywację limfocytów T CD4.

Właściwy stosunek wszystkich rodzajów limfocytów T względem siebie gwarantuje prawidłową reakcję odpornościową typu komórkowego na antygeny pojawiające się w organizmie.

Grasica – unaczynienie

Za unaczynienie grasicy odpowiada przede wszystkim tętnica podobojczykowa, choć pewien udział w tym unaczynieniu mają również gałęzie grasicze pochodzące od tętnicy piersiowej wewnętrznej.

Grasica – unerwienie

Za unerwienie grasicy odpowiada głównie nerw błędny oraz struktury nerwowe pochodzące od części współczulnej układu autonomicznego.

Kolagen do picia na stawy i skórę
Kolagen bioalgi to aż 97% hydrolizowanego kolagenu o wysokiej biodostępności. Opatentowana formuła przyczynia się do łagodzenia objawów istniejących już chorób stawów, a dodatkowo uzupełnia niedobory kolagenu w organizmie. Wpływa też na stan skóry …
Zobacz tutaj ...

Kapsułki z kwasem hialuronowym
Kwas hialuronowy decyduje nie tylko o jędrnej i gładkiej skórze, ale także jest głównym składnikiem płynu stawowego i pełni funkcję „smaru” przy wykonywaniu ruchu redukując ból w stawach. Jego głównym zadaniem jest regulacja zawartości wody w przestrzeni
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, tom II, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
2. Ganong W., Fizjologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.
3. Traczyk W., Fizjologia człowieka w zarysie, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007.