Częstomocz

Częstomocz (łac. pollakisuria) to pojęcie stosowane w odniesieniu do zbyt dużej liczby mikcji w ciągu dnia i/lub nocą. Zazwyczaj wynosi ona więcej niż 7 wizyt w toalecie dziennie i więcej niż 2 wizyty nocne (wówczas diagnozuje się tzw. nykturię). Częstomocz jest uciążliwy dla pacjenta i nierzadko wyraźnie ogranicza jego codzienną aktywność. Diagnostyką i leczeniem problemu zajmuje się lekarz urolog we współpracy z fizjoterapeutą uroginekologicznym. 

Częstomocz – przyczyny

Częstomocz jest częstą manifestacją pęcherza nadreaktywnego. Pęcherz nadreaktywny wyróżnia się obecnością parć naglących, czemu towarzyszy nietrzymanie moczu i częstomocz. Mimo tego, objawy te nie są niezbędne dla postawienia rozpoznania. Parcia naglące opisuje się jako subiektywne odczucie nagłej potrzeby oddania moczu przy małej jego objętości w pęcherzu moczowym. Termin ten nie znajduje zastosowania przed momentem wykształcenia się kontroli nad pęcherzem moczowym (zwykle następuje to w wieku 5 lat). Możliwe przyczyny pęcherza nadreaktywnego i częstomoczu to:

• infekcje układu moczowego;
• zaburzenia neurologiczne, w tym choroby neurologiczne i uszkodzenia struktur nerwowych odpowiedzialnych za odruch mikcji i czucie parcia na pęcherz moczowy;
• uszkodzenie dolnych partii rdzenia kręgowego;
• nerwica.

Częstomocz może ponadto wynikać z:

• chorób endokrynologicznych, w których przebiegu obserwuje się zaburzenie ilości bądź czynności hormonów uczestniczących w regulacji parcia i mikcji;
• cukrzycy;
• ciąży, gdy rosnący płód zaczyna coraz bardziej uciskać na pęcherz moczowy;
• guzów jamy brzusznej uciskających na pęcherz moczowy;
• nowotworów narządów jamy brzusznej;
• splenomegalii i hepatomegalii;
• nietrzymania moczu;
• obniżenia narządu rodnego u kobiet;
• chorób stercza u mężczyzn (gruczołu krokowego);
• zapalenia gruczołu krokowego;
• kamicy nerkowej i innych chorób nerek.

Zaobserwowanie u siebie częstomoczu zawsze jest oznaką niepokojącą, jeśli utrzymuje się dłuższy czas i/lub towarzyszą temu inne dolegliwości. Szczególnie uciążliwy jest częstomocz nocny, nazywany nykturią. Mianem tym określa się przynajmniej 2-krotne nocne wybudzenia ze snu w celu oddania moczu, pomimo wcześniejszego opróżnienia pęcherza moczowego.

Częstomocz – objawy

Częstomocz objawia się pod postacią częstego oddawania moczu, zazwyczaj niewielkich porcji. Często towarzyszy temu uczucie parcia na pęcherz moczowy lub uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza moczowego, ale również pieczenie, ból czy dyskomfort podczas mikcji. Objawy te wynikają na ogół z choroby podstawowej, która doprowadziła do częstomoczu. Częstomocz może mieć różny przebieg, u niektórych konieczność skorzystania z toalety pojawia się już po kilkunastu minutach, u innych np. co godzinę.

Diagnostyka częstomoczu

Częstomocz najmniej inwazyjnie sprawdza się za pomocą dzienniczka mikcji prowadzonego przez 1-2 dni zgodnie z zaleceniami fizjoterapeuty uroginekologicznego lub lekarza urologa. Na podstawie samodzielnie zapisanych wyników można sprawdzić częstotliwość oddawania moczu, objętość poszczególnych porcji oddawanego moczu, a także można przeanalizować nawodnienie pacjenta w ciągu dnia. Wszystkie te informacje muszą być bowiem zapisane w dzienniczku. Minusem metody jest całkowite poleganie na pacjencie i jego rzetelności.

W dalszej kolejności, jeśli rzeczywiście pacjent zmaga się z częstomoczem, bada się kondycję mięśni dna miednicy (per rectum i/lub per vaginam), wykonuje USG pęcherza moczowego, nerek i jamy brzusznej oraz badanie moczu. Uzupełniająco zleca się morfologię krwi obwodowej i inne badania laboratoryjne z krwi, zwłaszcza panel nerkowy. Niekiedy konieczny jest rezonans magnetyczny kręgosłupa.

Częstomocz – leczenie

Częstomocz leczy się przyczynowo. Jeśli pacjentka zmaga się więc z obniżeniem narządu rodnego, stosuje się terapię uroginekologiczną, indywidualnie dobrane ćwiczenia mięśni dna miednicy oraz pessaroterapię. W skrajnych przypadkach konieczny jest zabieg. Przy osłabieniu mięśni dna miednicy również niezbędna jest fizjoterapia. Natomiast przy bakteryjnej infekcji układu moczowego pacjent otrzymuje antybiotykoterapię wspartą probiotykoterapią. W wielu przypadkach doraźnie (pomocniczo) zastosować można ciepłe, ziołowe nasiadówki (np. z pokrzywy czy nawłoci) oraz picie soków z żurawiny. Tego typu metody mają zastosowanie zwłaszcza przy infekcjach dróg moczowych.

Koenzym Q10 (100 mg) bioalgi
Koenzym Q10, który Państwu oferujemy pozyskiwany jest przy użyciu naturalnego procesu fermentacji. Jest to czysty izomer trans, w 100% naturalny i identyczny jak Koenzym Q10 występujący w naszym organizmie, dzięki czemu bardzo wysokiej biodostępności.
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
2. Myśliwiec M., Wielka interna – nefrologia, Wydawnictwo Medical Tribune Polska, Warszawa 2017.