Inkontynencja

Inkontynencja (łac. incontinens) to pojęcie odnoszące się do nietrzymania moczu. Stanowi narastający problem społeczny u osób obu płci (częściej u kobiet). Może mieć wiele przyczyn, jak również może występować pod różnymi postaciami – przeważnie diagnozuje się jednak wysiłkowe nietrzymanie moczu. Diagnostyką i leczeniem zajmuje się lekarz urolog oraz fizjoterapeuta uroginekologiczny.

Inkontynencja – co to jest?

Znaczący problem społeczny stanowi kwestia inkontynencji. Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia oraz Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji schorzenie to jest niezależnym od woli wyciekiem moczu. W początkowym okresie problem ten dotyczy sfery higienicznej, ale powoli i konsekwentnie przeradza się w problem społeczny. Szacuje się, że około 50% osób po 70. roku życia (kobiet i mężczyzn) cierpi z powodu tej dolegliwości. Wyróżnia się 3 podstawowe rodzaje inkontynencji:

• wysiłkowe nietrzymanie moczu – niekontrolowany wyciek moczu podczas wysiłku fizycznego, kichania lub kaszlu, czyli w sytuacjach, gdy tłocznia brzuszna pracuje intensywniej i dochodzi do wzrostu ciśnienia w jej obrębie. Stanowi niemal połowę wszystkich przypadków inkontynencji;
• naglące nietrzymanie moczu – mimowolny wyciek moczu poprzedzony uczuciem naglącego parcia, niemożliwego do opanowania. To wiodący objaw nadreaktywnego pęcherza moczowego;
• mieszane nietrzymanie moczu – kombinacja dwóch rodzajów nietrzymania moczu: wysiłkowego i naglącego. Najczęściej pojawia się podczas wysiłku, kichania i kaszlu, przy czym dana osoba odczuwa nagłe parcie na mocz.

W pierwszej kolejności przy inkontynencja dowolnego rodzaju warto udać się do fizjoterapeuty uroginekologicznego. Dotyczy to zarówno kobiet, jak i mężczyzn.

Inkontynencja – przyczyny

Czynnikami ryzyka inkontynencji u kobiet są w szczególności przebyte ciąże oraz porody siłami natury (zwłaszcza przy dzieciach o wysokiej masie urodzeniowej), przy czym inkontynencja stwierdzona podczas pierwszej ciąży znacznie zwiększa ryzyko utrzymywania się objawów przez długi czas. Innymi czynnikami ryzyka bez względu na płeć są:

• przebyte operacje ginekologiczne (np. histerektomia – całkowite usunięcie macicy wraz z górną częścią pochwy) lub urologiczne (np. prostatektomia – usunięcie gruczołu krokowego);
• zaburzenia neurologiczne (udar mózgu, urazy rdzenia kręgowego, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane);
• urazy miednicy;
• palenie papierosów;
• nadużywanie alkoholu;
• znacznego stopnia otyłość (BMI >30);
• ograniczona aktywność fizyczna;
• choroby przebiegające z częstym kaszlem (np. astma oskrzelowa, POChP) lub zaparciami (np. zespół jelita drażliwego, nietolerancje pokarmowe);
• choroby współistniejące, takie jak cukrzyca typu 1 i 2, depresja, demencja oraz zakażenia układu moczowego.

Częstotliwość występowania inkontynencja wzrasta wraz z wiekiem – problem ten jest bardzo częsty u seniorów po 60. roku życia.

Inkontynencja – objawy

Głównym symptomem nietrzymania moczu jest niekontrolowany wyciek większych lub mniejszych ilości moczu z pęcherza moczowego. Pozostałe objawy zależą od rodzaju inkontynencji. Przykładowo przy wysiłkowym nietrzymaniu moczu popuszczanie pojawia się głównie przy kichaniu, kaszlu lub aktywności fizycznej, zaś w innych przypadkach parcie na pęcherz może wybudzać z nocnego odpoczynku. Nietrzymaniu moczu nie towarzyszą dolegliwości takie jak ból i pieczenie podczas mikcji, chyba że towarzyszy temu infekcja dróg moczowych. Z kolei u kobiet, gdy przyczyną nietrzymania moczu jest osłabienie mięśni dna miednicy, może pojawiać się stopniowe obniżanie narządu rodnego.

Inkontynencja – diagnostyka

Przy nietrzymaniu moczu zawsze warto wykonać badania krwi i badanie moczu, aby wykluczyć ewentualne choroby ogólnoustrojowe. Następnie należy udać się do fizjoterapeuty uroginekologicznego, który oceni siłę i wydolność mięśni dna miednicy lub odnajdzie inne możliwe przyczyny problemu. W zależności od podejrzeń i planowanej terapii diagnostyka może obejmować także prowadzenie dzienniczka mikcji, USG układu moczowego z oceną pęcherza i z oceną zalegania po mikcji, przepływ cewkowy (uroflowmetria).

Inkontynencja – leczenie

Leczenie nietrzymania moczu powinno być przyczynowe. Jeśli więc stanowi konsekwencję osłabienia mięśni dna miednicy, należy wzmocnić je systematycznymi ćwiczeniami. Natomiast jeśli wynika z chorób ogólnoustrojowych lub układowych, w pierwszej kolejności należy je ustabilizować, a dopiero później wdrożyć rehabilitację. Środkami pomocniczymi może być fizykoterapia, terapia behawioralna, a także masaż. Kobiety mogą również wykorzystać ciężarki dopochwowe (pessary) po wcześniejszej konsultacji z ginekologiem i fizjoterapeutą.

Spirulina w tabletkach (100% naturalna)
Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...

Spirulina w proszku (100% naturalna)
Spirulina w proszku to słodkowodna alga, zawierająca duże stężenie witamin, minerałów i innych, ważnych składników odżywczych. Wysoką jakość uzyskano dzięki odpowiednim warunkom klimatycznym, przestrzeganiu restrykcyjnych norm podczas hodowli i …
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Maziarska M., Sobolewska A., Mościan W., Twardak I., Nietrzymanie moczu jako narastający problem społeczny, Pielęgniarstwo i Zdrowie Publiczne, 10/2020.
2. Wójtowicz U., Płaszewska-Żywko L., Kołacz E., Inkontynencja – cichy problem. Analiza czynników ryzyka, Pielęgniarstwo Chirurgiczne i Angiologiczne, 3/2013.
3. Klimaszewska K., Bartusek M., Inkontynencja jako problem społeczno-ekonomiczny, Pielęgniarstwo XXI wieku, 2017.
4. Maria Borowicz A., Wieczorowska-Tobis K., Metody fizjoterapeutyczne w leczeniu nietrzymania moczu, Gerontologia Polska 2010.