Bizmut to pierwiastek chemiczny wykorzystywany powszechnie w przemyśle, występujący w skorupie ziemskiej i w śladowych ilościach także w organizmie człowieka. Wykazuje toksyczność, w nadmiarze może negatywnie wpłynąć na zdrowie człowieka. Związki bizmutu mają zastosowanie w medycynie.
Bizmut – charakterystyka
Bizmut jest metalem przyjmującym stały stan skupienia, o stopniu utlenienia III i V. Stanowi surowiec kruchy, o srebrnym połysku z różowymi refleksami. Co ciekawe, jako jedna z nielicznych substancji wykazuje inwersję rozszerzalności termicznej – przy obniżaniu temperatury zmniejsza się jego gęstość, a nie odwrotnie, co ma miejsce przy większości substancji. Bizmut ogrzany do temperatury topnienia, a następnie wolno oziębiany, spontanicznie tworzy kryształy lejkowate.
Ma aż 35 izotopów i jest wysoce radioaktywny. Dlatego pracując z wykorzystaniem tego pierwiastka, należy zachować szczególną ostrożność. Narząd krytyczny, najbardziej narażony na toksyczne działanie bizmutu, stanowią nerki, przy czym dopuszczalne skażenie zostało ustalone na 1,5 kBq. W organizmie człowieka bizmut występuje w kościach i krwi (na poziomie około 0,2 ppm).
Bizmut – zastosowanie
Bizmut znajduje zastosowanie w wielu gałęziach przemysłu. Bywa wykorzystywany do produkcji:
- stopów niskotopliwych;
- katalizatorów;
- barwników w przemyśle kosmetycznym;
- tworzyw sztucznych;
- farb (tlenek bizmutu jest stosowany jako żółty pigment);
- środka kontrastowego przy wykonywaniu zdjęć RTG;
- włókien w bezpiecznikach elektrycznych.
Co interesujące, mimo swojej toksyczności związki bizmutu wykazują właściwości antybakteryjne i są lub były stosowane jako leki lub środki antyseptyczne. Wszystko przez to, że toksyczności nie wykazują jego sole i tlenki. Co więcej, mogą one skutecznie wspomagać leczenie wielu problemów zdrowotnych.
Bizmut w medycynie
Preparaty zawierające związki bizmutu stosuje się przeważnie w terapii choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, pomocniczo w zakażeniach Helicobacter pylori (w skojarzeniu z innymi lekami) oraz w zapaleniu błony śluzowej żołądka. Przeciwwskazaniem do ich przyjmowania są natomiast: uczulenie na bizmut, ciężkie zaburzenia czynności nerek. Nie należy stosować leku o takim składzie w okresie ciąży lub karmienia piersią. Mechanizm działania tych leków został dobrze poznany. Pod wpływem działania kwasu solnego w żołądku ze związków bizmutu tworzy się osad, który ściśle przylega zwłaszcza w obszarze owrzodzeń i hamuje aktywność pepsyny. Chroni też przed dalszym podrażnianiem tkanek. Chęć przyjmowania leków ze związkami bizmutu zawsze musi zostać skonsultowana z lekarzem.
Zatrucie bizmutem
Zatrucie związkami bizmutu może pojawić się w zakładach pracy przy niedostosowaniu się do zasad BHP, a także w przebiegu długotrwałej lub nieprawidłowej farmakoterapii. Charakterystycznymi objawami są:
- zapalenie dziąseł i jamy ustnej z wytworzeniem tzw. czarnego rąbka siarczku bizmutowego;
- zaburzenia trawienia;
- niewydolność nerek;
- albuminuria;
- zaburzenia pamięci;
- deficyty neurologiczne;
- zaburzenia pracy serca;
- zmiany skórne.
Ocenę poziomu bizmutu w organizmie można dokonać za pomocą zwykłego badania krwi lub badania moczu metodą spektometrii.
Spirulina w tabletkach (100% naturalna)Spirulina posiada w pełni naturalne witaminy i minerały o wysokim stężeniu. W jej skład wchodzą m.in.: biotyna, beta-karoten, kwas foliowy, tiamina, niacyna, witamina D, E i inne witaminy oraz białko i błonnik. To też źródło cynku, magnezu, wapnia, żelaza
Zobacz tutaj ...
Chlorella w tabletkach z rozerwaną ścianą komórkowąChlorella posiada właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybiczne nie wpływając przy tym na florę fizjologiczną. Bardzo dokładnie usuwa toksyny z organizmu ...
Zobacz tutaj ...
Bibliografia
- Pasieczna A., Zawartość antymonu i bizmutu w glebach użytków rolnych Polski, Polish Journal of Agronomy, 10/2012.
- Bielański A., Chemia ogólna i nieorganiczna, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1981.
- Schweda E., Chemia nieorganiczna, Wydawnictwo MedPharm, 2014.
- Kostowski W., Farmakologia – podstawy farmakoterapii, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.
Zostaw komentarz