Esica

Esica (łac. colon sigmoideum) to inaczej okrężnica esowata, odcinek jelita grubego najbardziej narażony na zmiany chorobotwórcze, np. polipy czy uchyłki. Posiada średnią długość 40 cm, choć jest ona mocno zmienna (waha się w zakresie 15-90 cm). Esica wyróżnia się kształtem poziomo ułożonej litery „S”, stąd jej nazwa.

Esica – budowa

Okrężnica esowata stanowi przedłużenie okrężnicy zstępującej i znajduje się na wysokości grzebienia biodrowego. Zatacza podwójną pętlę, po czym przechodzi w odbytnicę, kończąc się na wysokości II i III kręgu krzyżowego. Część początkowa esicy znajduje się w lewym dole biodrowym, zaś część końcowa wstępuje do miednicy mniejszej. Esica zbudowana jest z 3 błon tworzących jej wytrzymałą i funkcjonalną ścianę. Są to następujące błony:

• surowicza – o grubości około 0,1 mm;
• mięśniowa – tworząca tzw. taśmy okrężnicy, choć w niektórych odcinkach esicy wyjątkowo uboga. Odpowiada m.in. za ruchy perystaltyczne umożliwiające przesuwanie się treści pokarmowej w kierunku odbytnicy;
• śluzowa – nie posiada kosmków, pokrywa ją nabłonek jednowarstwowy walcowaty. Zawiera natomiast liczne gruczoły produkujące śluz.

U noworodków esica jest wypełniona smółką i tworzy tylko jedną pętlę. Cechą charakterystyczną budowy okrężnicy esowatej jest obecność krezki. Krezka zapewnia esicy dużą ruchomość, a jej szerokość dochodzi do 9 cm.

Esica – unaczynienie

Za unaczynienie esicy odpowiada tętnica krezkowa górna oraz tętnica krezkowa dolna. Ponadto w krezce okrężnicy esowatej przebiegają tętnice esicze. Żyły całej okrężnicy uchodzą do dużej żyły wrotnej za pośrednictwem żyły krezkowej górnej i dolnej. Naczynia chłonne kierują się z kolei do węzłów okrężniczych.

Esica – unerwienie

Unerwienie esicy pochodzi zarówno z układu współczulnego, jak i z układu przywspółczulnego. Włókna przywspółczulne tworzą gałązki nerwu błędnego oraz włókna części krzyżowej tego układu. Włókna czuciowe dochodzą natomiast do poziomu Th10-L1 rdzenia kręgowego.

Funkcje esicy

Cała okrężnica spełnia bardzo ważną rolę. Odpowiada za wchłanianie wody i elektrolitów z pożywienia, zagęszcza treść pokarmową oraz odpowiada za formowanie kału. Ponadto umożliwia przesuwanie się uformowanego stolca w kierunku odbytnicy, za co odpowiada m.in. zdolność do ruchów perystaltycznych oraz produkcji śluzu.

Uchyłki esicy

Uchyłki esicy uznawane są za dolegliwość XXI wieku, a więc schorzenie cywilizacyjne. Wszystko przez to, że na ich wystąpienie wpływ ma w dużej mierze styl życia. Przyczyną problemy jest przede wszystkim dieta uboga w błonnik pokarmowy. Konsekwencją nieodpowiedniej diety jest z kolei pogrubienie ścian jelita i powstanie uwypukleń, które powiększają światło esicy. Jak wygląda to w praktyce? Niedostateczna ilość włókien roślinnych sprawia, że formujące się stolce są odwodnione, zbite i twarde. Ich przesuwanie się w świetle okrężnicy przyspiesza jej motorykę i zwiększa ciśnienie, odczuwalne szczególnie w miejscu końcowego przewężenia, jakim jest esica. Efektem naporu na ściany esicy (zwłaszcza w odcinkach osłabionych, czyli tam, gdzie naczynia krwionośne przechodzą przez mięśniówkę) dochodzi do powstawania uchyłków. Objawami są:

• zaparcia lub biegunki;
• wzdęcia;
• gazy;
• bóle brzucha.

U 70% pacjentów uchyłkowatość esicy przebiega jednak bezobjawowo. Postać bezobjawowa nie wymaga leczenia, lecz modyfikacji diety (odpowiednie nawodnienie i spożycie błonnika). Z kolei postać objawowa leczona jest zarówno dietoterapią, jak i farmakoterapią. Podstawowym badaniem służącym ocenie światła okrężnicy jest kolonoskopia.

Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny
Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) jest naturalną substancją znaną od tysiącleci ze swoich właściwości. Wykorzystywana jest m.in. przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, ...
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, tom II, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.