Kinezyterapia

Aktualizacja: 14 listopada 2022

Kinezyterapia to inaczej leczenie ruchem. Stanowi bardzo ważny dział fizjoterapii (tuż obok fizykoterapii i masażu). Opisuje całokształt podejmowanych działań z wykorzystaniem metod usprawniania ruchowego, czyli zbiór różnego rodzaju ćwiczeń dobieranych zawsze indywidualnie do aktualnych potrzeb i możliwości pacjenta. Kinezyterapię można podzielić na ogólną i miejscową. Oczekiwane efekty lecznicze daje połączenie obu tych składowych.

Kinezyterapia – podział ćwiczeń

W kinezyterapii wyróżnia się następujące rodzaje ćwiczeń:

• ćwiczenia bierne – wykonywane przy braku czynności mięśniowej, np. u pacjentów znajdujących się w śpiączce. Ich celem jest podtrzymanie pełnej ruchomości stawów oraz zapobieganie przykurczom i powikłaniom związanych z unieruchomieniem (np. zakrzepy). Ćwiczenia bierne wspomagają działanie pompy mięśniowej, a wszystkie ruchy wykonuje fizjoterapeuta bez pomocy pacjenta;
• ćwiczenia czynno-bierne – ruch prowadzony jest biernie, jednak pacjent wspomaga jego powrót lub świadomie rozluźnia mięśnie w ćwiczonej partii ciała. Przyjmuje się, że wskazaniem do tego typu ćwiczeń jest uzyskanie siły mięśniowej 1 w skali Lovetta;
• ćwiczenia samowspomagane – pacjent samodzielnie wykonuje ćwiczenia, jednak są one wspomagane w sposób pośredni lub bezpośredni. Przykładem ćwiczenia jest prostowanie stawu kolanowego, wspierając łydkę drugą, zdrową nogą bądź ćwiczenia z wykorzystaniem podwieszek;
• ćwiczenia czynne – pacjent samodzielnie prowadzi ruch podczas ćwiczenia, nie są mu do tego potrzebne odciążenia czy podwieszki. Kwalifikują się do nich osoby z siłą mięśniową 3 w skali Lovetta;
• ćwiczenia czynne z oporem – siła mięśniowa zbliża się do granic normy, dlatego do ćwiczeń czynnych dołącza się ciężar adekwatny do możliwości i potrzeb pacjenta. Celem takich ćwiczeń jest zwiększanie siły mięśniowej;
• ćwiczenia redresyjne – współcześnie nie znajdują zastosowania. Mają na celu agresywne pokonywanie barier w zakresie ruchomości stawów. Obecnie są zastąpione świadomą terapią manualną, np. metodą Kaltenborn-Evjenth;
• ćwiczenia synergistyczne – wykorzystujące współdziałanie określonych grup mięśniowych. Przykładem jest choćby próba zgięcia odcinka szyjnego kręgosłupa z oporem przyłożonym na czoło, co powoduje aktywację mięśni brzucha;
• ćwiczenia oddechowe – bardzo ważna grupa ćwiczeń bez względu na problem zdrowotny pacjenta. Obejmuje ćwiczenia świadomego oddechu i mobilizacji mięśni oddechowych;
• ćwiczenia relaksacyjne – mają na celu przywrócenie tkankom stanu równowagi. Szczególnie przydają się w sporcie i u osób aktywnych fizycznie celem relaksacji i usunięcia wzmożonego napięcia związanego ze stylem życia.

W kompleksowej terapii pacjenta najczęściej łączy się ze sobą wiele rodzajów ćwiczeń, progresując ich wykonanie.

Kinezyterapia miejscowa i ogólna

Kinezyterapią miejscową nazywamy ćwiczenia wpływające lokalnie na wybrane części ciała, czyli np. wyłącznie na stopę czy staw ramienny. Obejmują one więc okolicę ciała, w obrębie której zlokalizowane jest schorzenie lub uraz. Z kolei kinezyterapia ogólna odnosi się do poprawy wskaźników fizjologicznych mechanizmów fizycznej wydolności ogólnej. Wykonuje się je celem wywołania procesów sterowanej kompensacji. Przykładem jest np. pogłębiony przysiad z jednoczesnym wyprostem kończyn górnych lub różnego rodzaju ćwiczenia równoważne.

Kinezyterapia a metody kinezyterapeutyczne

Nie należy mylić tych dwóch pojęć, ponieważ określają dwie różne rzeczy. Mianem kinezyterapii określamy bowiem ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta bądź ze wspomaganiem. Natomiast metodami kinezyterapeutycznymi są wszelkie sposoby oddziaływania leczniczego o dużej skuteczności terapeutycznej i o charakterze diagnostyczno-terapeutycznym. Współcześnie zalicza się je do grona terapii manualnej. Metody kinezyterapeutyczne dzieli się na 3 podstawowe grupy:

• mechaniczne – np. metoda Kaltenborn-Evjenth, metoda Jacobsen, metoda Hoppe, metoda Cyriaxa czy metoda Pressio;
• neurofizjologiczne – np. metoda PNF, metoda Vojty, metoda NDT Bobath, metoda Hanke czy metoda Brunkow;
• edukacyjne – np. metoda Sherborne, metoda S-E-T, metoda Pilatesa, metoda Peto czy metoda Domana.

Połączenie kinezyterapii i metod kinezyterapeutycznych (wchodzących w jej skład) daje długotrwałe i zadowalające dla pacjenta efekty terapeutyczne.

Kolagen do picia na stawy i skórę
Kolagen bioalgi to aż 97% hydrolizowanego kolagenu o wysokiej biodostępności. Opatentowana formuła przyczynia się do łagodzenia objawów istniejących już chorób stawów, a dodatkowo uzupełnia niedobory kolagenu w organizmie. Wpływa też na stan skóry …
Zobacz tutaj ...

Kapsułki z kwasem hialuronowym
Kwas hialuronowy decyduje nie tylko o jędrnej i gładkiej skórze, ale także jest głównym składnikiem płynu stawowego i pełni funkcję „smaru” przy wykonywaniu ruchu redukując ból w stawach. Jego głównym zadaniem jest regulacja zawartości wody w przestrzeni
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

1. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom I, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2002.
2. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2002.