Łysienie bliznowaciejące

Aktualizacja: 4 października 2022

Łysienie bliznowaciejące prowadzi do trwałej i nieodwracalnej utraty włosów. Charakteryzuje się włóknieniem zachodzącym wewnątrz mieszków włosowych oraz w ich pobliżu. Częściej występuje u kobiety, chociaż płeć nie jest tu determinantem. Łysienie bliznowaciejące to rzadkie schorzenie, diagnozowane u zaledwie 7% tracących włosy pacjentów, którzy zgłosili się do dermatologa.

Przyczyny łysienia bliznowaciejącego

W przebiegu choroby mieszki włosowe są zastępowane tkanką łączną włóknistą oraz kolagenem. Zjawisko może być pierwotne lub wtórne, a jego patogeneza nie została do końca wyjaśniona. Uważa się, że kluczową rolę odgrywają czynniki autoimmunologiczne, ponieważ łysienie bliznowaciejące na ogół współwystępuje z innymi chorobami właśnie o takim podłożu. Mowa o twardzinie układowej, toczniu rumieniowatym układowym czy liszaju płaskim.

Łysienie tego typu mogą wywołać czynniki zewnętrzne, takie jak odmrożenia, oparzenia, napromieniowanie lub kontakt z substancjami chemicznymi. Niektórzy naukowcy i medycy twierdzą, że dolegliwość wiąże się z niektórymi wadami rozwojowymi, np. wodogłowiem. Udowodniono również predyspozycje rodzinne, choć do dnia dzisiejszego nie udało się zidentyfikować genu odpowiadającego za patologię.

Jak objawia się łysienie bliznowaciejące?

Głównymi, najbardziej specyficznymi objawami łysienia bliznowaciejącego są:

• pieczenie skóry głowy;
• świąd;
• dolegliwości bólowe odczuwane podczas dotykania włosów;
• rogowacenie i zmiany okołomieszkowe.

Na samym początku łysienie i zmiany skóry głowy dotyczą okolic czoła i skroni, niekiedy również za uszami. Dopiero później, wraz z postępem choroby obserwuje się wypadanie włosów z okolicy ciemieniowo-potylicznej. U 25% pacjentów dochodzi do utraty włosów z innych części ciała. Diagnostyka wymaga odróżnienia łysienia bliznowaciejącego od łysienia plackowatego – objawy często są zbliżone.

Podsumowując, łysienie bliznowaciejące jest chorobą przewlekłą o bardzo niepewnym rokowaniu. Zwykle postęp utraty włosów jest powolny. Cięższy i szybszy przebieg odnotowuje się u chorych z towarzyszącym ubytkiem rzęs, zmianami na twarzy i utratą owłosienia na innych obszarach ciała niż tylko skóra głowy.

Łysienie bliznowaciejące – leczenie

Może się zdarzyć (choć sporadycznie), że choroba ulegnie samoograniczeniu. Zahamowanie wypadania włosów jest jednak chwilowe, najczęściej ulega stopniowej progresji. Bardzo ważne jest wczesne podjęcie leczenia – może ono uratować mieszki włosowe nie objęte procesem chorobowym i zahamować łysienie. Nie ma metod terapii skutecznych w 100%, jednak we wczesnych etapach rokowania są znacznie lepsze.

Jedną z częściej stosowanych metod jest terapia glikokortykosteroidami. W postaci maści, żelów czy balsamów nakłada się je na skórę głowy. Znacznie rzadziej wykorzystuje się iniekcje pamiętając, że sterydy wiążą się z licznymi skutkami ubocznymi. Jeśli łysienie jest już na etapie nieodwracalnych zmian ostatnim rozwiązaniem jest sięganie po metody maskujące. Najprościej zdecydować się na naturalną perukę do włosów. Przy większym budżecie można udać się do doświadczonego kosmetologa na profesjonalne zabiegi, które umożliwią rekonstrukcję brwi, rzęs i owłosienia. Większość mężczyzn decyduje się na ogolenie głowy na łyso.

Omega 3 – czysty roślinny olej z Pachnotki zwyczajnej
Omega 3 to naturalny produkt zawierający w swoim składzie czysty, roślinny olej, z pełniącymi istotną rolę w odżywianiu człowieka kwasami tłuszczowymi Omega 3. Stanowi wsparcie dla mózgu i odpowiada za jego prawidłową pracę. Dodatkowo wspiera odporność
Zobacz tutaj ...

Bibliografia

Pastuszczak M., Jaworek A., Wojas-Pelc A., Łysienie czołowe bliznowaciejące – patogeneza i leczenie, Dermatologia Po Dyplomie, 1/2015.
Adamski Z., Kaszuba A., Dermatologia dla kosmetologów, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2010.